ΤΗ ΙΘ’ ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ

Μνήμη τού Αγίου Προφήτου Αβδιού, καί τού Αγίου Μάρτυρος Βαρλαάμ.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

Εις τό Κύριε εκέκραξα, ιστώμε Στίχους ς’ καί ψάλλομεν Στιχηρά προσόμοια τρία.

Τού Προφήτου

Ήχος α’  Πανεύφημοι Μάρτυρες

Δοχείον τού Πνεύματος λαμπρόν, Αβδιού γενόμενος, καί παρ’ αυτού φωτιζόμενος, θεοειδέστατον, Προφητείας τρόπον, καί μελλόντων πρόγνωσιν, καί γνώσιν αληθείας επλούτησας καί νύν ικέτευε, δωρηθήναι ταίς ψυχαίς ημών, τήν ειρήνην, καί τό μέγα έλεος.

Εις χαρακτηρίζεται Θεός, πρώτοις ιδιώμασι, καί κατ’ ουσίαν γνωρίσμασι, τούτων οι ένδοξοι, καί σεπτοί προφήται, μετοχή καί χάριτι, δευτέρως κατά θέσιν μετέχουσι, καταλαμπρύνοντος, τού Κυρίου τούς θεράποντας, τούς οικείους, ιδία λαμπρότητι.

Αδύτου πληρούμενος φωτός, καί δόξαν Θεώμενος, τήν υπέρ νούν καί διάνοιαν, καί παριστάμενος, τώ Δεσπότη πάντων, Αβδιού μακάριε, καί θείος υποφήτης γενόμενος, αυτόν ικέτευε, δωρηθήναι ταίς ψυχαίς ημών, τήν ειρήνην, καί τό μεγα έλεος.

Καί τρία τού Μάρτυρος

Ήχος δ’  Ως γενναίον

Ανδριάντος στερρότερος, καί χαλκού δυνατώτερος, καί σιδήρου γέγονας ισχυρότερος, παραχωρεί γάρ τηκόμενον, καί θάττον λυόμενον, τούτων έκαστον πυρί, βία τούτου νικώμενον, σού δέ άκαμπτος, δεξιά τεταμένη τών ανθράκων, φλεγομένη παραδόξως, περιεγένετο Πάνσοφε.

Ιερεύς ώσπερ πέφηνας, καί Θεώ παριστάμενος, καί αυτώ Μακάριε προσερχόμενος, ούκ αλλοτρίω εν αίματι, οικείω δέ μάλιστα, καί χειρί μαρτυρική, ευωδίας θυμίαμα, προσενήνοχας, ου δαιμόνων απάταις, τώ Χριστώ δέ, τώ Σωτήρι καί Δεσπότη, καί εσαεί βασιλεύοντι.

Ιερέα προσάγοντα, καί αμνόν προσαγόμενον, τόν αυτόν αμφότερα σέ Πανεύφημε, περιχαρώς Ονομάζομεν, ως όντα εκάτερα, σεαυτόν δε τώ Θεώ, ώς πανάμωμον σφάγιον, ωλοκαύτωσας, τώ πυρί τών βασάνων, όν δυσώπει, τού σωθήναι τούς τιμώντας, τήν παναοίδιμον μνήμην σου.

Δόξα… Καί νύν… Θεοτοκίον

Φωτοφόρον παλάτιoν, τού Δεσπότου υπάρχουσα, καί φωτός νεφέλη θεοχαρίτωτε, τού εκ τής σής ανατείλαντος, νηδύος πανάμωμε, φωταγώγησον ημών, καί ψυχήν καί διάνοιαν, καί τά σκάνδαλα, αφανίσασα πάντα τού δολίου, τή πρεσβεία σου Παρθένε, τόν λογισμόν ημών στήριξον.

Η Σταυροθεοτοκίον

Ως εώρακε Κύριε, η Παρθένος καί Μήτηρ σου, εν Σταυρώ κρεμάμενον εξεπλήττετο, καί ανακράζουσα έλεγε, Τί σοι ανταπέδωκαν, οι πολλών σου δωρεών, απολαύσαντες Δέσποτα; Αλλά δέομαι, μή με μόνην εάσης εν τώ κόσμω, αλλά σπεύσον αναστήναι, συνανιστών τούς Προπάτορας.

Εις τόν Στίχον, τά Στιχηρά τή ς’ Οκτωήχου.

Καί τά λοιπά τού Εσπερινού καί Απόλυσις.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Μετά τήν συνήθη Στιχολογίαν, λέγομεν ένα Κανόνα τής Οκτωήχου, καί τών Αγίων τούς εφεξής δύο.

Ο Κανών τού Προφήτου, ού η Ακροστιχίς.

Τό τού βλέποντος Αβδιού μέλπω κλέος. Θεοφάνους.

Ωδή α’  Ήχος πλ. α’

«Τώ σωτήρι Θεώ, τώ εν θαλάσση λαον, ποσίν αβρόχοις οδηγήσαντι, καί Φαραώ πανστρατιά καταποντίσαντι, αυτώ μόνω άσωμεν, ότι δεδόξασται».

Τώ σωτήρι Θεώ, προφητική παρεστώς, νύν παρρησία καθικέτευε, φωτιστικαίς μαρμαρυγαίς καταλαμπρύνεσθαι, Αβδιού τούς πίστει σε, καταγεραίροντας.

O τά πάντα σαφώς, προγνωστικώς θεωρών, τής σής καρδίας τό αθόλωτον, καί καθαρόν καί φωταυγές, μάκαρ Θεώμενος, Προφήτην θεόληπτον, σέ προχειρίζεται.

Τάς οράσεις ιδών, τάς αληθώς εκ Θεού, σοί δεικνυμένας προηγόρευσας, τών δυσσεβούντων αδελφών, πανωλεθρίαν δεινήν, καί τούτων τήν ένδικον, Μάκαρ απώλειαν.

Θεοτοκίον

Οι σωθέντες τώ σώ, Θεογεννήτορ αγνή, ασπορω,  τόκω δυσωπούμέν σε, Τής κοσμικής περιφοράς, ημάς διάσωσον, συμφώνως κραυγάζοντας, ύμνον επινίκιον.

Ο Κανών τού Μάρτυρος, ού η Ακροστιχίς.

Τούς καρτερούς σου, Βαρλαάμ, μέλπω τόνους. Θεοφάνους.

Ωδή α’  Ήχος δ’ 

«Άσομαί σοι Κύριε ο Θεός μου, ότι εξήγαγες λαόν, εκ δουλείας Αιγύπτου, εκάλυψας δέ άρματα, Φαραώ καί την δύναμιν».

Ταις τής σής αθλήσεως λαμπηδόσι, περιλαμπόμενος ημάς, τούς πίστει τιμώντας, τήν μνήμην σου περίσωζε, Βαρλαάμ ταίς πρεσβείαις σου.

Ο τό πύρ μαράνας τής ασεβείας, θεοσεβείας ακριβούς, πυρί θεοπνεύστω, τιμάσθω μελωδήμασι, Βαρλαάμ ο θαυμάσιος.

Υπέρ τής ευσεβείας ηγωνισμένος, στεφανηφόρε Βαρλαάμ, στεφάνω τής δόξης νύν, αξίως τετίμησαι, δεξιά, παντοκράτορι.

Σθένος σοι δεδώρηται ο Δεσπότης, κατά ποικίλων αικισμών, Πανόλβιε Μάρτυς, εντεύθεν καί νενίκηκας, τών αθέων τό φρύαγμα.

Θεοτοκίον

Κλίμαξ εδείχθης ουρανομήκης, δι’ ής ωμίλησεν ημίν, ο Λόγος Παρθένε, ήν πάλαι προεώρακεν, Ιακώβ ο προπάτωρ σου.

Τού Προφήτου

Ωδή γ’ 

«Δυνάμει τού Σταυρού σου Χριστέ, στερέωσόν μου τήν διάνοιαν, εις τό υμνείν καί δοξάζειν σου, τήν σωτήριον Ανάληψιν».

Υδάτων μυστικών ποταμός, εκ τής αβύσσου προερχόμενος, τών χαρισμάτων τού Πνεύματος, Αβδιού μάκαρ γεγένηοαι.

Βουλήσει καί προνοία Θεού, προαγορεύειν τά εσόμενα, καί προαγγέλλειν τά μέλλοντα, προεβλήθης Αξιάγαστε.

Λαμπόμενος τώ θείω φωτί, καί ουρανίω προηγόρευσας, τήν εσομένην τοίς έθνεσι, σωτηρίαν Παναοίδιμε.

Θεοτοκίον

Εσκήνωσεν ο Λόγος εν σοί, Παρθενομήτορ, διασώζει δέ, τούς Θεοτόκον φρονούντάς σε, μεσιτεία σου πανάμωμε.

Τού Μάρτυρος

Τόξον δυνατών ησθένησε

Άπας τής σαρκός ο συνδεσμος, καί η αρμονία σού τών μελών διελύετο, αλλ’ ο τόνος διετηρείτο, τής ψυχής σου αδιάρρηκτος.

Ρύμην ευσθενώς υπήνεγκας, τών διορυττόντων σού τάς πλευράς Παναοίδιμε, καρτερίαν ακμαιοτάτην, σταθερώς επιδειξάμενος.

Τίς σου τό στερρόν καί εύτονον, καί τής διανοίας τό ακατάπληκτον φρόνημα, τοίς επαίνοις εγκωμιάσει, κατ’ αξίαν Παμμακάριστε;

Θεοτοκίον

Έστη τής φθοράς ο θάνατος, τής ενυποσάτου διά σαρκός ζωής Πάναγνε, τοίς ανθρώποις φανερωθείσης, εκ γαστρός σου θεονύμφευτε.

Ο Ειρμός

«Τόξον δυνατών ησθένησε, καί οι ασθενούντες περιεζώσαντο δύναμιν, διά τούτο εστερεώθη, εν Κυρίω η καρδία μου».

Καθισμα τού Προφήτου

Ήχος α’  Τόν τάφον σου, Σωτήρ

Ο μέγας Αβδιού, επιλάμψεσι θείαις, τόν νούν φωτοειδή, κεκτημένος θεσπίζει, τά μέλλοντα Πνεύματι, τώ Αγίω φθεγγόμενος, τούτον σήμερον, ευσεβοφρόνως τιμώντες, εκτελέσωμεν, τήν ιεράν αυτού μνήμην, καρδίας φωτίζουσαν.

Δόξα… Τού Μάρτυρος

Ήχος δ’  Ο υψωθείς

Ως στρατιώτης τού Χριστού ακατάπληκτος, καί τροπαιούχος αληθής καί αήττητος, τών αθλητών τό καύχημα Πανένδοξε, στέφος τό αμάραντον, ουρανόθεν εκτήσω, χαίρων σύν Αγγέλοις δέ, καί χορεύων απαύστως, ταίς σαίς πρεσβείαις σώζε τούς πιστώς, ανευφημούντας τήν θείαν σου άθλησιν.

Καί νύν… Θεοτοκίον

Ού σιωπήσομεν ποτέ Θεοτόκε, τάς δυναστείας σου λαλείν οι ανάξιοι, ειμή γάρ σύ προϊστασο πρεσβεύουσα, τίς ημάς ερρύσατο, εκ τοσούτων κινδύνων,  τίς δέ διεφύλαξεν, έως νύν ελευθέρους; Ουκ αποστώμεν Δέσποινα εκ σού, σούς γάρ δούλους σώζεις αεί, εκ παντοίων δεινών.

Η Σταυροθεοτοκίον

Τόν εξ ανάρχου τού Πατρός γεννηθέντα, η επ’ εσχάτων σε σαρκί τετοκυία, επί Σταυρού κρεμάμενον ορώσά σε Χριστέ, Οίμοι! ποθεινότατε Ιησού, ανεβόα, πώς ο δοξαζόμενος, ως Θεός υπ’ Αγγέλων, υπό ανόμων νύν βροτών Υιέ, θέλων σταυρούσαι; Υμνώ σε Μακρόθυμε.

Τού Προφήτου

Ωδή δ’ 

«Εισακήκοα τήν ακοήν, τής δυναστείας τού Σταυρού, ώς Παράδεισος ηνοίγη δι’ αυτού, καί εβόησα, Δόξα τή δυνάμει σου Κύριε».

Προφητείας τήν χάριν, παθών ως προκαθάρας τήν ψυχήν, διά Πνεύματος Αγίου ειληφώς, ανεβόησας, Δόξα τή δυνάμει σου Κύριε.

Ο Προφήτης ο μέγας, Πνεύματος Αγίου αστραπή, δαδουχούμενος, εφώτισεν ημάς, τού κραυγάζειν σοι, Δόξα τή δυνάμει σου Κύριε.

Νυμφοστόλος εδείχθης, τής Εκκλησίας Μάκαρ εκ Σιών, προθεσπίσας τόν Σωτήρα προελθείν, ώ κραυγάζομεν, Δόξα τή δυνάμει σου Κύριε.

Θεοτοκίον

Τόν Πατρί συνάναρχον, καί συναϊδιον Λόγον καί τώ Πνεύματι, απεγέννησας Αγνή θεοπρεπώς, ώ κραυγάζομεν, Δόξα τή δυνάμει σου Κύριε.

Τού Μάρτυρος

Τούς ουρανούς η αρετή σου

Ρητορικήν αδολεσχίαν απωσάμενος, διδαχάς δέ Αποστόλων προσηκάμενος, τής αληθείας ένδοξε, Μάρτυς αληθής εχρημάτισας.

Ο τού πυρός ευτονωτέραν τήν προαίρεσιν, κεκτημένος τυράννων τήν απόνοιαν, καταβαλών εκραύγαζες, Δόξα τή δυνάμει σου Κύριε.

Υπέρ Χριστού μέχρι θανάτου Καρτερόψυχε, καί πυρί καί βασάνοις ανθιστάμενος, μεγαλοφώνως έψαλλες, Δόξα τή δυνάμει σου Κύριε.

Συντονωτάταις προθυμίαις Παμμακάριστε, κεχρημένος την πλάνην κατεπάτησας, καί θεοφρονως έψαλλες, Δόξα τή δυνάμει σου Κύριε.

Θεοτοκίον

Σωματωθείς εκ τής Παρθένου ο ασώματος, τοίς ανθρώποις επεδήμησε, διό εν πίστει κράζομεν, Δόξα τή δυνάμει σου Κύριε.

Τού Προθήτου

Ωδή ε’ 

Oρθρίζοντες βοώμέν σοι Κύριε, Σώσον ημάς, σύ γάρ εί Θεός ημών, εκτός σου άλλον ουκ οίδαμεν.

Ορθρίσας πρός τόν Κύριον είληφας, ουρανόθεν, τήν χάριν τού Πνεύματος, τού Παναγίου θεόπνευστε.

Συλλήπτορα τόν βίον τόν ένθεον, κεκτημένος, οράν κατηξίωσαι, τόν αοράτως νοούμενον.

Ανέτειλέ σοι φώς Παμμακάριστε, ώς Προφήτη, καί η τούτου σύζυγος, σοί ευφροσύνη δεδώρηται.

Θεοτοκίον

Βουλήματι τά σύμπαντα Πάναγνε, ο ποιήσας, εκ σού πεπλαστούργηται, το καθ’ ημάς ο υπέρθεος.

Τού Μάρτυρος

Ο ανατείλας το φώς

Ο γεγονώς τού Χριστού, μιμητής παθημάτων, καί Μάρτυς αναμέλπει, Δόξα σοι δόξα σοι, Ιησού Υιέ τού Θεού.

Υπομονής σοιπολύς, ο μισθός καί τής νίκης, ο στέφανος επλάκη, Δόξα σοι μέλποντι, Ιησού Υιέ τού Θεού.

Βέλη ρημάτων τών σών, τών εχθρών εν καρδίαις, κατέπηξας κραυγάζων, Δόξα σοι δόξα σοι,  Ιησού Υιέ τού Θεού.

Θεοτοκίον

Άγιον όρος Αγνή, καί ώς σκηνή Υψίστου, φρονούντές σε Παρθένε, Δόξα σοι κραυγάζομεν, Θεοτόκε, ημών η ελπίς.

Τού Προφήτου

Ωδή στ’ 

Eκύκλωσέ με άβυσσος, ταφή μοι τό κήτος εγένετο, εγώ δέ εβόησα πρός σέ τόν φιλάνθρωπον, καί έσωσέ με η δεξιά σoυ Κύριε.

Δυνάμει θείου Πνεύματος, εώρας Προφήτα τά μέλλοντα, τούς τύπους δεχόμενος τών θείων εμφάσεων, ως εν κατόπτρω, τή τής ψυχής λαμπρότητι.

Ιλέωσαι τόν Κύριον, Προφήτα παμμάκαρ πρεσβείαις σου, τοίς πίστει τήν μνήμην σου τελούσιν αιτούμενος, τήν τών πταισμάτων, δωρήσασθαι συγχώρησιν.

Ιλάσθητι τοίς δούλοις σου, καί τούτοις πταισμάτων συγχώρησιν, παράσχου Φιλάνθρωπε έχων δυσωπούντά σε, τόν σόν Προφήτην, κόσμω σε προαγγείλαντα.

Θεοτοκίον

Ουσιώσας άπαντα, τώ λόγω τής θείας δυνάμεως, αγκάλαις βαστάζεται ταίς σαίς Απειρόγαμε, όν εκδυσώπει, σωθήναι τάς ψυχάς ημών.

Τού Μάρτυρος

Εβόησε, προτυπών

Ραπιζέσθω, δεξιά πυρουμένη τά πρόσωπα, τών δαιμόνων, τών πιστών δέ καρδίαι σκιρτάτωσαν, καί τών Ασωμάτων, αι χορείαι φαιδρώς ευφραινέσθωσαν.

Λαμπρύνεται, τών καλών σου αγώνων τά τρόπαια, καί τάς νίκας, καί τών άθλων ορώσα τά έπαθλα, η τών πρωτοτόκων, εκλεκτή καί φωσφόρος ομήγυρις.

Ανάστητε, οι καλοί νύν ζωγράφοι τού Μάρτυρος, τήν εικόνα, ταίς υμών ευτεχνίαις λαμπρύνατε, τόν αγωνοθέτην, εν αυτή προφανώς εγχαράττοντες.

Θεοτοκίον

Αγάλλεται, επί σοί Θεομήτορ πανάμωμε η Προμήτωρ, τής αρχαίας κατάρας τώ τόκω σου, ελευθερωθείσα, τού θανάτου πικράς κατακρίσεως.

Ο Ειρμός

«Eβόησε, προτυπών τήν ταφήν τήν τριήμερον, ο Προφήτης Ιωνάς, εν τώ κήτει δεόμενος, Εκ φθοράς με ρύσαι, Ιησού Βασιλεύ τών Δυνάμεων».

Σ υ ν α ξ ά ρ ι ο ν

Τή ΙΘ’ τού αυτού μηνός, Μνήμη τού Αγίου προφήτου Αβδιού.

Στίχοι

·        Έφησεν άν τι μέλλον Αβδιού πάλιν, 

·        Ει μή τελευτήν είχεν αιδείσθαι τάχα.

·        Εννεακαιδεκάτη βίον Αβδιού εξεπέρησεν.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τού Αγίου Μάρτυρος Βαρλαάμ.

Στίχοι

·        Σύν λιβανωτώ, Βαρλαάμ, τό πύρ φέρων,

·        Εύοσμος ώφθης λιβανωτός Κυρίω.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τού Αγίου Μάρτυρος Άζη τού θαυματουργού.

Στίχοι

·        Διψητική τις ώς έλαφος εις ύδωρ,

·        Άζης ο Μάρτυς έτρεχε πρός τό ξίφος.

Τή αυτή ημέρα, οι Άγιοι εκατόν πεντήκοντα στρατιώται ξίφει τελειούνται.

Στίχοι

·        Τετμημένας τρείς, Χριστέ, πεντηκοντάδας,

·        Tριττή στεφών γέραιρε πεντηκοντάδι.

Τή αυτή ημέρα, οι Άγιοι δώδεκα στρατιώται ξίφει τελειούνται.

Στίχοι

·        «Στρατεύομαί σοι σήμερον διά ξίφους»,

·        Τώ Παμβασιλεί δωδεκάς στρατού λέγει.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τού Αγίου Μάρτυρος Αγαπίου.

Στίχοι

·        Κάν εσπαράχθην Αγάπιος θηρίοις,

·        τήν πίστιν ασάλευτός ειμί σοι, Λόγε.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τού Αγίου Μάρτυρος Ηλιοδώρου, τού εν Μαγιδώ τής Παμφυλίας.

Στίχοι

·        Ηλιόδωρος Χριστόν Ήλιον βλέπων,

·        Ανώτερος πέφηνε βασάνων σκότους.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τών Αγίων Μαρτύρων Ανθίμου, θαλλελαίου, Χριστοφόρoυ, Ευφημίας καί τών τέκνων αυτών, καί τού Αγίου Παγχαρίου.

Ταίς αυτών αγίαις πρεσβείαις, ο Θεός, ελέησον ημάς. Αμήν.

Τού Προφήτου

Ωδή ζ’ 

«O εν καμίνω πυρός, τούς υμνολόγους σώσας Παίδας, ευλογητός ο Θεός, ο τών Πατέρων ημών».

Υπερφυής αληθώς, τών Προφητών τών σών η δόξα, Ευλογητός ο Θεός, ο τών Πατέρων ημών.

Μετά Θεού κατοικείν, ηξιωμένος αναμέλπεις, Ευλογητός ο Θεός, ο τών Πατέρων ημών.

Εν τοίς Προφήταις τοίς σοίς, τήν θείαν χάριν σου δεικνύεις, Ευλογητός ο Θεός, ο τών Πατέρων ημών.

Θεοτοκίον

Λελυτρωμένοι τώ σώ, Παρθένε τόκω μελωδούμεν, Ευλογητός ο Θεός, ο τών Πατέρων ημών.

Τού Μάρτυρος

Ο τών Πατέρων Θεός

Μετά Μαρτύρων χορού, ως αήττητος Μάρτυς, κατηξίωσαι Χριστώ, μεγαλοφώνως κραυγάζειν, Ευλογητός ο Θεός, ο τών Πατέρων ημών.

Μετά λαμπάδων φαιδρώς, εις τόν θείον νυμφώνα, εισελήλυθας Χριστώ, Μεγαλομάρτυς κραυγάζων, Ευλογητός ο Θεός, ο τών Πατέρων ημών.

Ευτονωτέραν πυρός, δεξιάν κεκτημένος, παραστάτης δεξιός, τώ σώ Δεσπότη κραυγάζεις, Ευλογητός ο Θεός, ο τών Πατέρων ημών.

Θεοτοκίον

Λελυτρωμένοι τή σή, παναχράντω γεννήσει, υμνούμέν σε Πιστοί, ακαταπαύστως βοώντες, Ευλογημένος Αγνή, ο σής κοιλίας καρπός.

Τού Προφήτου

Ωδή η’ 

«Tόν εκ Πατρός πρό αιώνων, γεννηθέντα Υιόν καί Θεόν, καί επ’ εσχάτων τών χρόνων, σαρκωθέντα εκ Παρθένου Μητρός, ιερείς υμνείτε, λαός υπερυψούτε, εις πάντας τους αιώνας».

Παρά Θεού φωτισθέντες, οι Προφήται προθεσπίζουσι, τών εσομένων τήν γνώσιν, θεοφρόνως ανακράζοντες, ιερείς υμνείτε, λαός υπερυψούτε, Χριστόν εις τους αιώνας.

Ώσπερ πυρσός εν πελάγει, τοίς εν σκότει μάκαρ έφανας, ταίς θεϊκαίς φρυκτωρίαις, Αβδιού καταυγαζόμενος, Τόν Χριστόν κραυγάζων, λαός υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.

Θεοτοκίον

Κατά τήν θείαν ουσίαν, τώ Πατρί σου ομοούσιος, ημίν ομόφυλος ώφθης, σαρκωθείς εξ απειρανδρου Μητρός, διό σε υμνούμεν, καί υπερυψούμεν, Χριστέ εις τούς αιώνας.

Τού Μάρτυρος

Τόν εν καμίνω τού πυρός

Πάσαν καθείλες τού έχθρού, τήν πανοπλίαν Βαρλαάμ αξιάγαστε, έφλεξας ειδωλικήν φαντασίαν, κραυγάζων, Σέ υπερυψούμεν, Χριστέ εις τούς αιώνας.

Ωραϊσμένος ευπρεπώς, Χριστώ παρέστης Αθλητά παναοίδιμε, αίματι μαρτυρικώ, βεβαμμένην πορφύραν φορών, τόν Δεσπότην, υμνείς εις τούς αιώνας.

Τής ευσεβείας τώ πυρί, πεπυρσευμένος ως ακάνθας κατέφλεξας, πάσας τάς δαιμονικάς, φαντασίας κραυγάζων, Υμνείτε καί υπερυψούτε, Χριστόν εις τούς αιώνας.

Θεοτοκίον

Οι ευλογούντές σε πιστώς, υπό Κυρίου ευλογούνται Πανάμωμε, τίκτεις γάρ τόν ευλογούντα, τήν κτίσιν Δεσπότην, όν υπερυψούμεν, εις πάντας τούς αιώνας.

Ο Ειρμός

«Τόν εν καμίνω τού πυρός, εν Βαβυλώνι τούς παίδας τών Εβραίων, διασώσαντα Θεόν, ιερείς ευλογείτε, λαός υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας».

Τού Προφήτου

Ωδή θ’  Σέ τήν υπέρ νούν

Λόγω θεϊκώ, καί πράξει κοσμούμενος, επτερώθης τώ πνεύματι, Αβδιού θεσπέσιε, καί τά μέλλοντα βλέπειν κατηξίωσαι.

Ένθα Προφητών, χορείαι σκηνούμενος, καί Αγίων λαμπρότητες, δυσώπει τόν Κύριον, τού σωθήναι τούς πίστει ευφημούντάς σε.

Όλος τώ Θεώ, θερμώς ανακείμενος, καθαρώς προσωμίλησας, ταίς θείαις εμφάσεσιν, ών καί νύν απολαύεις Παμμακάριστε.

Θεοτοκίον

Σέ τήν τού φωτός, λυχνίαν υμνούμεν Αγνή, σέ καί πλάκα τής χάριτος, τόν Λόγον σαρκούμενον, δεξαμένην ειδότες μεγαλύνομεν.

Τού Μαρτυρος

Λίθος αχειρότμητος

Νόμος εγκωμίων ηττάται, τώ τών αγώνων σου μεγέθει, μόνος ο Δεσπότης σε Χριστός, δοξάζειν οίδε θεία λαμπρότητι, όν εκτενώς δυσώπησον, υπέρ τών πίστει ανυμνούντων σε.

Όλον σεαυτόν τώ Κυρίω, θυσίαν ζώσαν προσενέγκας, όλος τής αυτού βασιλείας συγκληρονόμος ώφθης καί μέτοχος, καί σύν αυτώ γηθόμενος, νύν βασιλεύεις Παναοίδιμε.

Υπέρ τής σής Σώτερ αγάπης, αίματος μέχρι καί θανάτου, ξίφει καί πυρί καί βασάνοις, ο θείος Μάρτυς αντιταξάμενος, τής παρά σού φιλάνθρωπε, αθανασίας αντελάβετο.

Θεοτοκίον

Σέ τήν πρσστασίαν τού κόσμου, καί Θεομήτορα Παρθένον, πάσης τής ζωής μου προστάτιν, καί σωτηρίαν χαίρων προβάλλομαι, σύ γάρ Θεόν γεννήσασα, σώζειν ισχύεις τούς υμνούντάς σε.

 Ο Ειρμός

«Λίθος αχειρότμητος όρους, εξ αλαξεύτου σου Παρθένε, ακρογωνιαίος ετμήθη, Χριστός συνάψας τάς διεστώσας φυσεις, διο επαγαλλόμενοι, σέ Θεοτόκε μεγαλύνομεν».

Εις τόν Στίχον, τά Στιχηρά τής Οκτωήχου.

Η λοιπή ακολουθία τού Όρθρου καί Απολυσις.